Μεταφράζουμε την παρακάτω ανακοίνωση για την γενική απεργία της 24ης Νοέμβρη στην Πορτογαλία.
Όλοι ξέρουμε πως η προγραμματισμένη γενική απεργία της 24ης Νοέμβρη δεν πρόκειται να παραλύσει την καπιταλιστική οικονομία, όπως θα ήταν το λογικό σε μια πραγματική γενική απεργία. Αλλά επίσης ξέρουμε πως αυτό δεν οφείλεται στην ασυμφωνία της πλειοψηφίας των εργαζόμενων για την αναγκαιότητα της διαμαρτυρίας ενάντια στις αδικίες και την εκμετάλλευση των οποίων πέφτουν θύματα ή με την απεργία σαν μορφή αγώνα.
Ποιος εργαζόμενος , του οποίου του απομένει ακόμα λίγη αξιοπρέπεια, δεν πιστεύει πως είναι απαραίτητο να διαδηλώσει ενάντια στην κατάσταση επισφάλειας και στην μιζέρια στην οποία είναι υποχρεωμένη η πλειοψηφία των εργαζόμενων σε αυτή τη χώρα, προκαλώντας ζημιά σε αυτούς που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι και επωφελούμενοι, την τάξη των πολιτικών και των αφεντικών;
Ποιος εργαζόμενος , του οποίου του απομένει ακόμα λίγη αξιοπρέπεια, δεν αισθάνεται την οργή να γιγαντώνεται εντός του όταν ακούει τους ίδιους εγκληματίες, με την κοιλιά γεμάτη από πολυτέλειες και προνόμια, να του ζητούν εκ νέου και άλλες θυσίες;
Γιατί επομένως δεν πραγματοποιείται μια γενική απεργία;
Η απάντηση είναι πως ο φόβος και η απομόνωση που μας επιβλήθηκαν, ένα αόρατο όριο που μας εμποδίζει να αντιπαρατεθούμε με τους πραγματικούς μας εχθρούς.
Ο φόβος της απόλυσης, ο φόβος του να χάσουμε και τα λίγα ευρώ που μας δίνουν στο τέλος κάθε μήνα μας εμποδίζει να αντισταθούμε και μας κάνουν να βλέπουμε σαν εχθρό τον διπλανό μας που τον εκμεταλλεύονται όπως και εμάς και όχι αυτόν που μας εκμεταλλεύεται. Χωρίς να έχουμε καμία άμυνα απέναντι στο αφεντικό. Είμαστε υποχρεωμένοι να ικανοποιούμε κάθε του επιθυμία, να δεχόμαστε όλες τις θυσίες και τους εξευτελισμούς. Το να διαμαρτυρηθείς παρουσιάζεται σαν μια ρομαντική πράξη ανεύθυνων νέων και η απεργία ένα ενθύμιο των μακρινών εκείνων καιρών που η εργαζόμενοι σκεφτόντουσαν πως μπορούσαν να κάνουν επαναστάσεις.
Η απομόνωση γίνεται ακόμα πιο έντονη και ο φόβος μας εμποδίζει να βρούμε τη δύναμε της ένωσης με τους όμοιούς μας, τους λοιπούς εκμεταλλευόμενους και εξευτελισμένους. Η απομόνωση μπορεί να νικηθεί μονάχα αν αντικαταστήσουμε την ηθική της μπουρζουαζίας “ο καθένας για την πάρτη του” με την ηθική της αλληλοβοήθειας, στεκόμενοι αλληλέγγυοι στους άλλους εργαζόμενους. Μόνο σπάζοντας την απομόνωση της οποίας είμαστε θύματα θα μπορέσουμε να νικήσουμε το φόβο. Ποιος θα φοβάται την απόλυση όταν ξέρει πως ένα πλήθος ανθρώπων θα εκδικηθεί και πως κανείς άλλος εργαζόμενος δεν θα δεχτεί να καταλάβει τη θέση του;
Αυτό θα επιτευχθεί αν κατακτήσουμε εκ νέου την βασική ιδέα που ενέπνευσε τη δημιουργία των πρώτων συνδικάτων “η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να είναι μόνο έργο των ίδιων των εργατών”. Θα ξέραμε επομένως να ενωθούμε, χωρίς αρχηγούς και αντιπροσώπους, συζητώντας τα προβλήματά μας σε συνελεύσεις ίσων, πάντα μέσω της άμεσης, αδιαμεσολάβητης δράσης χωρίς πολιτικούς ή γραφειοκράτες συνδικαλιστές. Έτσι θα κινηθούμε για την επίλυση αυτών των ίδιων προβλημάτων, έχοντας πάντα κατα νου πως τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων δεν θα ταυτιστούν ποτέ και πως η απελευθέρωσή μας θα είναι δυνατή μόνο με την καταστροφή του καπιταλισμού και του κράτους.
Θα ξέραμε να νικήσουμε το φόβο και την απομόνωση από την οποία τρέφονται τα αφεντικά μας και θα κατορθώναμε να διαδηλώσουμε. Με εφαλτήριο μια απεργία που οι ισχυροί τη θέλουν ήσυχη και ακίνδυνη μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο να θέσουμε υπό αμφισβήτηση ένα σύστημα που μας μεταμορφώνει σε σκλάβους.
Ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση! Για την κοινωνική ισότητα!
Ενωμένοι και αυτοοργανωμένοι να γίνουμε η κρίση τους!
Διεθνής ένωση Εργαζομένων-Τομέας Πορτογαλίας- Πυρήνας Λισσαβώνας
πηγή http://ait-sp.blogspot.com/
